کد مطلب:312415 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:231
زیارت سوم
امام صادق (ع) در زیارتی دیگر عباس بن علی (ع) را این گونه زیارت كرده است: [1] .
السلام علیك یابن امیرالمؤمنین، السلام علیك ایها العبد الصالح المطیع لله و لرسوله، اشهد انك جاهدت و نصحت و صبرت حتی اتاك الیقین لعن الله الظالمین لكم من الاولین و الاخرین و الحقهم بدرك الجحیم [2] .
سلام بر تو، ای پسر امیرمؤمنان؛ سلام بر تو، ای عبد صالح مطیع خداوند و پیامبرش. شهادت می دهم كه تو جهاد كردی، ناصح بودی و صبر ورزیدی تا یقین تو فرا رسید. خداوند آنان را كه به شما ستم كردند، از نخستین كسان تا آخرینشان، لعنت كن و به قعر دوزخ بفرستد.
«سلام»، گواهی بر «جهاد»، «خیرخواهی»، «شكیبای» عباس (ع) و «پاداش او و جزای دشمنان او»، همسان دیگر زیارات عباس (ع) است. اما نكته ی شیوای این زیارت: «اشهد انك جاهدت و نصحت و صبرت حتی اتاك الیقین» را باید با دقت نگریست:
خداوند در كتاب وحی خود به پیامبر (ص) چنین می فرماید:
و اعبد ربك حتی یأتیك الیقین [3] .
و پروردگارت را عبادت كن تا تو را یقین فرا رسد.
[ صفحه 306]
مفسران كلمه ی «یقین» را در آیه ی فوق، به قرینه ی آیاتی دیگر مانند «و كنا نكذب بیوم الدین حتی اتانا الیقین» [4] به معنای «مرگ» دانسته اند. زیرا پس از مرگ پرده از چشمان مردم برگرفته می شود و آنچه تا آن زمان بر آنان پوشیده بود، هویدا و آشكار می شود و این همان رسیدن به مرتبه ی «یقین» است.
پیش از رسیدن به جایگاه یقین و عالم آخرت، گذر از مقام صبر و شكیبایی از ویژگی های مؤمنان راستین است و این نكته را امام صادق (ع) در این بخش زیارت نشان داده اند: «اشهد انك جاهدت و نصحت و صبرت حتی اتاك الیقین».
عباس بن علی (ع) در پی مبارزه و جهاد دشمنان خدا و نیز خیرخواهی برای ولی خداوند، سیدالشهدا (ع)، شكیبایی ورزید تا آن گاه كه به شهادت و منزلگاه یقین نائل شد. این راز را از ابتدای همین آیه نیز می توان به دست آورد كه خداوند با دلداری به رسول خود، او را به شكیبایی می خواند و در پی آن سفارش به سپاس و ستایش خداوند و عبادت او تا زمان مرگ كه منزلگاه یقین است می كند: «و لقد نعلم انك یضیق صدرك بما یقولون فسبح بحمد ربك و كن من الساجدین و أعبد ربك حتی یأتیك الیقین.» [5] .
السلام علیك یابن امیرالمؤمنین، السلام علیك ایها العبد الصالح المطیع لله و لرسوله، اشهد انك جاهدت و نصحت و صبرت حتی اتاك الیقین لعن الله الظالمین لكم من الاولین و الاخرین و الحقهم بدرك الجحیم [2] .
سلام بر تو، ای پسر امیرمؤمنان؛ سلام بر تو، ای عبد صالح مطیع خداوند و پیامبرش. شهادت می دهم كه تو جهاد كردی، ناصح بودی و صبر ورزیدی تا یقین تو فرا رسید. خداوند آنان را كه به شما ستم كردند، از نخستین كسان تا آخرینشان، لعنت كن و به قعر دوزخ بفرستد.
«سلام»، گواهی بر «جهاد»، «خیرخواهی»، «شكیبای» عباس (ع) و «پاداش او و جزای دشمنان او»، همسان دیگر زیارات عباس (ع) است. اما نكته ی شیوای این زیارت: «اشهد انك جاهدت و نصحت و صبرت حتی اتاك الیقین» را باید با دقت نگریست:
خداوند در كتاب وحی خود به پیامبر (ص) چنین می فرماید:
و اعبد ربك حتی یأتیك الیقین [3] .
و پروردگارت را عبادت كن تا تو را یقین فرا رسد.
[ صفحه 306]
مفسران كلمه ی «یقین» را در آیه ی فوق، به قرینه ی آیاتی دیگر مانند «و كنا نكذب بیوم الدین حتی اتانا الیقین» [4] به معنای «مرگ» دانسته اند. زیرا پس از مرگ پرده از چشمان مردم برگرفته می شود و آنچه تا آن زمان بر آنان پوشیده بود، هویدا و آشكار می شود و این همان رسیدن به مرتبه ی «یقین» است.
پیش از رسیدن به جایگاه یقین و عالم آخرت، گذر از مقام صبر و شكیبایی از ویژگی های مؤمنان راستین است و این نكته را امام صادق (ع) در این بخش زیارت نشان داده اند: «اشهد انك جاهدت و نصحت و صبرت حتی اتاك الیقین».
عباس بن علی (ع) در پی مبارزه و جهاد دشمنان خدا و نیز خیرخواهی برای ولی خداوند، سیدالشهدا (ع)، شكیبایی ورزید تا آن گاه كه به شهادت و منزلگاه یقین نائل شد. این راز را از ابتدای همین آیه نیز می توان به دست آورد كه خداوند با دلداری به رسول خود، او را به شكیبایی می خواند و در پی آن سفارش به سپاس و ستایش خداوند و عبادت او تا زمان مرگ كه منزلگاه یقین است می كند: «و لقد نعلم انك یضیق صدرك بما یقولون فسبح بحمد ربك و كن من الساجدین و أعبد ربك حتی یأتیك الیقین.» [5] .
[1] دو زيارت گذشته آموزش امام صادق (ع) به ياران خود بود، اما اين زيارت، گفته ي خود امام و عمل آن بزرگوار است. راوي در ابتداي روايت اين گونه حكايت مي كند: «امام صادق (ع) چنين زيارت كرده است». بحارالانوار، ج 101، ص 257.
[2] همان، ج 101، ص 257.
[3] حجر: 99.
[4] مدثر: 146.
[5] حجر: 97 تا 99.